​在泰国出家两天之感悟การสัมผัสรับรู้จากการบวชสองวันในประเทศไทย

ในวินาทีที่โกนคิ้ว ห่มจีวร รับรู้ได้ว่า: นอกจากเนื้อหนังมังสาแล้ว กายเราไร้ซึ่งสิ่งใดๆ นี่แหละคือตัวตนแท้จริงของคนเรา

剃掉眉发、裹上黄袍的那一刻，觉悟到：除了肉身以外，身无一物，这才是一个人的本来面目。

มองจากภายนอก พระภิกษุไร้กังวลในเรื่องอาหารเครื่องนุ่งห่ม แต่เนื่องจากพระวินัยที่ถือปฏิบัติจำนวนมาก(สามเณรถือศีล 10 พระภิกษุถือศีล 227 ข้อ)ดังนั้น ถึงแม้ว่าจะมีลาภยศก็ตาม ก็ต้องสำรวมบำเพ็ญตบะ ไม่อาจปล่อยตัวไปตามแรงกิเลสตัณหาได้

从表面上看，和尚衣食无忧，还有信众布施钱 财。但是由于戒律繁多（沙弥持10戒，和尚227戒）。所以，虽然有钱有地位，也只能克制修行，无法放纵欲望。

ปัจจัยสี่ กริยาวาจา ต่างมีระเบียบข้อบังคับ ดังนั้นขอบเขตในการสัมผัสรับรู้ก็แคบลง ต้องโฟกัส มีการสังเกตสิ่งที่นอกเหนือจากเรื่องทางโลกที่ไวขึ้น ลึกซึ้งมากขึ้น

衣食住行、言行举止、方方面面都有清规戒律，所以感知的范围变小了、集中了，对世俗之外的洞察也就更加敏锐、深刻。

กฎวินัยที่ควบคุมกิเลสทุกเวลา ทุกสถานที่ นำพาให้คนเราแสวงหาสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจ พึงพอใจกับปิติที่เกิดขึ้นภายในใจมากขึ้นเรื่อยๆ แต่มองข้ามความปรารถนาทางวัตถุ ในด้านหนึ่งเพื่อที่จะหลุดพ้นทางโลก อีกด้านหนึ่งก็จะหมดสิ้นซึ่งแรงผลักดันในการดำรงชีวิตในทางโลก

无时不有、无处不在的戒律克制着物欲，引导人向内心探索。人会越来越满足于内心的喜悦而忽视物质的欲望。一方面会超尘脱俗，另一方面也会失去人性的动力。

ห่มจีวรแล้วก็คือคนที่ออกบวช นับจากนาทีนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเกิดการเปลี่ยนแปลง คนในครอบครัวไม่ใช่คนในครอบครัวอีกต่อไป ผู้อาวุโสไม่ใช่ผู้อาวุโสอีกต่อไป เกิดมุมมองใหม่ในการพินิจพิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ที่แท้แล้วนั้น ทุกคนต่างเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่นอกตัวเรา

穿上佛袍就是出家人，从那一刻开始，所有的人际关系都发生了变化。家人不再是家人，长辈不再是长辈。获得一个全新的视角来审视人际关系，其实，所有的人都是外在于自己的陌生人。

ทุกวันเรียนรู้การเกิดแก่เจ็บตาย ทุกวันเห็นผู้เสียชีวิตที่มาเผาศพที่นี่ ส่งวิญญาณ ลดความกลัวตายลงได้ ความอาลัยอาวรณ์ในชีวิตเราก็ลดลงตามไปด้วย ไม่ยึดติด ทุกอย่างเป็นไปตามกรรมลิขิต หลุดพ้นได้ง่าย และก็ไร้ความรู้สึกได้ง่าย

每天接受生老病死的教导，每天看到逝者在这里火化、超度。对死亡的畏惧降低了，对人生的眷恋也随之降低。百无执着，一切随缘。容易超脱，也容易薄情。

ถอดจีวรสึกออกมา คืนสู่สถานภาพและชีวิตตามปกติเข้าสวมกอดโลกที่เต็มไปด้วยทุกข์สุขอีกครั้ง บางอย่างแท้จริงแล้วก็ไม่สำคัญ   แต่บางอย่างควรเห็นคุณค่าให้มากยิ่งขึ้น โลกแห่งความจริงที่มีอารมณ์ความรู้สึกถึงจะเป็นโลกที่ควรค่ามากกว่า

脱下佛袍还俗，恢复日常的身份和生活。重新拥抱那个充满喜怒哀乐的真实世界。有些其实并不重要，而有些更应该珍惜。真实有情的世界，才是一个更值得的世界。